بمان و نگاه کن/ گیاهی را/ که روحِ اقلیمی خویش به تماشا گذاشته‌است.۱
این شمارۀ جُنگ هنر مس، از جهتی، کاری متفاوت است و از جهتی دیگر، در ادامۀ اهتمامی است که در معرفیِ فرهنگ‌آفرینان امروز ایران برعهده گرفته‌ایم. با این‌که حوزۀ اصلی فعالیت ما، فرهنگ و ادب دیار کریمان است، در این شماره استثنایی برای این موضوع قائل شدیم و مجله را به‌تمامی، به نقد و بررسی اشعار هوشنگ چالنگی و سلوکِ ادبیِ او در شعر امروز ایران اختصاص دادیم؛ کاری که پیش‌تر در پروندۀ احمدرضا احمدی و منوچهر نیستانی نیز صورت گرفت.
هوشنگ چالنگی، در دهۀ چهل به ادبیات ایران معرفی شد و به‌رغم چند دهه سکوتی خودخواسته و درازدامن، شعرش در ده‌سال اخیر، موردِ اقبال شعرخوان‌ها و شعرنویسانِ روزگارِ ما قرار گرفت و بسیار دیده و خوانده شد. این اتفاقی است که برای دیگر یاران او، همچون بیژن الهی، بهرام اردبیلی، پرویز اسلام‌پور، هوتن نجات، حمید عرفان، محمود شجاعی و فیروز ناجی که در اواخر دهۀ چهل، جریان «شعر دیگر» را راه انداختند، نیز روی داد.
بازخوانیِ دقیق و کامل شعر امروز، نیازمند بازخوانیِ چهره‌های اثرگذاری است که گذشت زمان، عیار و ارزش کارشان را نمودارتر کرده است. بی‌تردید، هوشنگ چالنگی و بیژن الهی، جزو اثرگذارترین و شاخص‌ترین شاعرانِ این جریان بودند. اهتمام در بازخوانی شعر و شخصیت او، احترام به پایداریِ باغ است و استواری سرو.
چالنگی، آبان‌ماه ۱۴۰۰ شمسی، با حشمتِ بسیار درگذشت. انتشار این ویژه‌نامه به فاصلۀ چهارماه از مرگ او، با این حجم از نوشتار و گفتار، نشانه‌ای از آن اهمیت و احترامی است که نسل امروز برای این صدای متفاوت و اصیل قائل است. در فراهم آمدن این دفتر، آقایان علی عبدالله‌پور و اردشیر صالح‌پور، اهتمام ویژه داشتند. از ایشان صمیمانه سپاسگزارم.
چالنگی در مصاحبه با عبدالله‌پور، شعر را «گویشِ انسانِ به‌خودآمده و اهل واکنش» دانسته است.۲ همین سطر مبهم زیبا، آیینه‌ای است از شاعری که او بود و بدین سیاق، در طیِ نیم‌قرن، شعر امروز ما را زیباتر کرد.
۱. هوشنگ چالنگی، دفتر «شعر دیگر»، سازمان انتشارات اشرفی، ۱۳۴۷، ص ۶۶
۲. شناسنامه به روایت دست، انتشارات مانیا هنر، ۱۳۹۷، ص ۱۸۱
